Keen Whisper

Rzecz będzie o poszukiwaniu idealnych sandałów do podróżowania rowerem. Tak, sandałów właśnie bo jest lato, bo jeździmy na wyprawy, bo o butach na rower napisano wiele, ale już o sandałach niekoniecznie. Wiem, bo szukałam nie raz, nie dwa .. (aktualizacja tekstu 2021 r.)

Na początku mojej przygody z rowerem, czyli dawno, dawno temu nie zwracałam dużej uwagi na obuwie, w którym jeżdżę i zakładałam na nogi to, czym aktualnie dysponowałam – zresztą wielkiego wyboru nie było. Zapewne właśnie dlatego przez te wszystkie lata miałam okazję przekonać się, co przeszkadza mi najbardziej i jakie cechy powinien mieć sandał na rower idealny. Nie każdy może jednak mieć ochotę iść tą długą drogą, postanowiłam zatem zebrać w jednym miejscu wskazówki, które być może komuś się przydadzą i skrócą jego / jej poszukiwania.

Zacznę od tego, że nie potrafię jeździć w krytych butach, gdy jest ciepło albo gorąco. Mojej stopie ma być dobrze, moja stopa ma oddychać – choć brud łapie jak nie wiem co, no, ale coś za coś.

Panowie i Panie, cóż zatem według mnie cechuje sandał na rower idealny?

1. Numer jeden to twarda podeszwa.

Podeszwa w bucie do jazdy rowerem musi być wystarczająco twarda, gdyż wtedy powierzchnia nacisku na pedał podczas jazdy rozkłada się na całość podeszwy buta a nie tylko miejsce styku stopy z pedałem – tym samym nacisk na pedał jest skuteczniejszy, jazda szybsza a stopy zdecydowanie mniej się męczą. Zbyt miękka podeszwa w bucie podczas jazdy rowerem to tragedia. Stopa wyczuwa pedał podczas jazdy, a podczas chodzenia każdy kamień na ziemi. But, w którym czujemy się świetnie spacerując po chodniku może okazać się przekleństwem w podróży rowerem. Rezultat to nasze zmęczone stopy.

Nie bez powodu buty typowo rowerowe czyli SPD (czyli posiadające system mocowania buta do specjalnych pedałów) mają podeszwę bardzo twardą. Znając jednak ogrom zalet butów typu SPD nie zabieram ich w podróż rowerem. Dlaczego?

Buty w podróży rowerem muszą być uniwersalne – służą nam wszak nie tylko do jazdy, ale też chodzenia. Jadąc na dłużej tj. wiele tygodni czy miesięcy musimy liczyć się z tym, że to podróż, a nie wycieczka rowerem. Chcemy pochodzić, pozwiedzać, połazić i w ogóle nie zawsze chcemy widzieć ten rower a na SPDach się pochodzić nie da. Trzeba znaleźć kompromis but musi być odpowiedni zarówno do jazdy jak i np. kilkugodzinnego zwiedzania czy kilkudniowego trekkingu.

I to jest jeden z powodów, dla których nie wybieram butów typu SPD.

2. Sandały powinny dobrze trzymać się stopy i jej nie uciskać.

Oczywista oczywistość. Aby jednak tak się stało, paski w sandałach powinny być wystarczająco szerokie, najlepiej na podkładce, żeby nie wpijać się w stopę, oraz mieć wyściółkę na łączeniach tam, gdzie są sprzączki. Co też jest bardzo ważne paski nie powinny być wklejane – pasek jako całość powinien być przeprowadzony przez spód podeszwy – zapobiega to nagminnemu ich wyrywaniu się na łączeniach z podeszwą sandała.

W każdym z używanych przeze mnie ostatnimi laty sandałach (przez ostatnie 10 lat „przerobiłam” trzy modele sandałów Jack Wolfskin, jeden Karrimor – model Aruba) ZAWSZE pojawił się ten problem – pasek się wyrywał z podeszwy w tym czy inny miejscu, po kilku miesiącach albo nawet po tygodniu. Jak w tym dalej jechać jak się nogi nie trzyma? Będąc w Azji, czy na Bliskim Wschodzie na szczęście ma się pod ręką ulicznych szewców złote rączki, którzy za równowartość 2-3 PLN naprawiają takie wyrwane paski rewelacyjnie – nakłuwając podeszwę cienkimi szpikulcami po to by przeprowadzić przezeń dratwę i PRZYSZYĆ urwany pasek. Robiłam tak w Chinach, Tajlandii i Omanie a na moją sugestię, by może użyć kleju chiński szewc spojrzał się na wariatkę. Tak samo zresztą jak szewc w Polsce spojrzał jak poprosiłam, by jednak może spróbował ponakłuwać but i przyszyć pasek. Niestety nie dysponuję zdjęciem tak naprawianych podczas podróży po Azji sandałami – pożegnałam się z nimi jak podeszwa się przetarła (ale szycie nie puściło).

3. Sandał musi być odporny na działanie wody a materiał, z którego jest wykonany powinien być szybko schnący

Z tego powodu wszelkie obuwie skórzane tudzież z wyściełanym zamszem wnętrzem jest u mnie z góry zdyskwalifikowane (np. większość skądinąd super wygodnych modeli firmy Ecco).

4. Bardzo dobrze jest, żeby czubek buta był zakryty, gdyż chroni palce (tak jak ma większość modeli sandałów firmy Keen). Niestety w wyższych temperaturach, powyżej 25 stopni jest mi w tego tyu butach za gorąco.

5. Ostatnie, ale nie mniej ważne.. fajnie by było, by but nie łapał brzydkiego zapachu, czyli zwyczajnie nie śmierdział (pomimo prania:)

POSZUKIWANIE SANDAŁA IDEALNEGO

Wypunktowawszy zatem powyższe cechy (dobrą jakość materiałów I wykonania uważam za rzeczy oczywiste) można by pomyśleć, że nic prostszego, tylko iść do sklepu i wybrać odpowiedni model. Otóż nie wiem jak inni, ale ja tego szczęścia nie miałam a podchodziłam do tematu kilkakrotnie.

Przed wyjazdem do Azji czyli jesienią 2013 zakupiłam sandały Keen Whisper i używam intensywnie ich do dziś (*adnotacja AD 2021 – ponieważ zapiętkiem buta zajął się pies znajomej postanowiłam kupić ten sam model, ale z drugiej ręki korzystając ze strony Vinted #nowaste). Kocham te buty miłością czystą bo są bliskie ideału. Podeszwa jest w sam raz – wystarczająco twarda, niezbyt gruba, buty są lekkie i przewiewne a przejście po kamienistym potoku i zamoczenie stopy im nie straszne bo szybko schną. Do tego przykry zapaszek, jaki często wydobywa się z buta nie jest tu problemem bo go prawie nie występuje (w Karrimorach niestety był nie do wyprania). Pasek z tyłu pięty trochę mi się przetarł, ale całość przy intensywnym użytkowaniu trzyma wzorowo.

I tu mogłabym zakończyć moje poszukiwania, ale niestety moim problemem jest to, że mam bardzo niską tolerancje na zmianę temperatur i muszę dostosować do tego swój ubiór. Sandały Keen są bardzo przewiewne to jednak w temperaturze powyżej powiedzmy 25 stopni zakrycie palca robi swoje i jest mi już w tych butach za gorąco.. Na gorącą Azję Południowo – Wschodnią się nie nadawały. Pamiętam, że przylatując do gorącego Bangkoku z zimnej listopadowej Korei Południowej postanowiłam zostawić część rzeczy w Bangkoku i zostawić sobie jedynie jedną parę butów – wybrałam Keeny własnie. Ileż to ja razy robiłam potem postoje w Laosie czy Chinach, żeby choć na chwilę wyjąć stopy z butów i dać im odetchnąć? Zatem cóż – potrzebny jest mi dodatkowo typowy otwarty sandał. Tak, wożę dwie pary. Dodam, że teraz tj. w 2020 roku Keen robi już modele sandałów, które są zupełnie odkryte.

Sandałów z odkrytymi palcami szukałam wiosną 2016 roku. Przerobiwszy w poprzednich latach trzy modele sandałów firmy Jack Wolfskin oraz jeden Karrimor Aruba postanowiłam do nich nie wracać. Wykonanie butów bardzo się pogorszyło wygląda jak typowe MADE IN CHINA co niestety widać już na pierwszy rzut oka – np. pobrudzenie klejem. W każdym z używanych wcześniej modeli miałam problem z wyrywaniem się pasków co sprawiło, że zawęziłam poszukiwania do butów z paskiem przeprowadzonym przez podeszwę.

Na placu boju zostały sandały firmy Teva i Source. To sprawdzone firmy produkujące wysokiej jakości obuwie. Wysoka jakość wymaga wysokiej ceny, ale fakt, że cena ponad 400 PLN sandałów Source Gobi była dla mnie nie do przełknięcia. Wydały mi się też nieco za ciężkie. Sandały Tevy są nieco tańsze, ale dzięki uprzejmości firmy dostałam je do przetestowania.

Model sandałów Teva Terra Fi 4 wybrałam, bo spełniał wszystkie powyższe kryteria. Prosty, trzymający się dobrze nie tylko nogi, ale też podłoża model sandała z grubą, odpowiednio twardą i dodatkowo wyprofilowaną podeszwą i podwyższeniem za piętą sprawia, że noga wpasowuje się w but idealnie, choć but układał się na stopie jakieś dwa tygodnie. Fakt, nie wygląda to może super sexy, no ale nie to przecież nam chodzi – chodzi o wygodę i wytrzymałość. Paski jak zapewnia producent nie są wklejane, a materiały są szybko schnące co miałam okazję przetestować. Ważne także, ze można je regulować w trzech miejscach.

Minusy? Sandały są dość ciężkie.

Z innych drobiazgów – nie podoba mi się, że rzepy są w kolorze jasnoniebieskim – bardzo łatwo się brudzą. Mogły by być czarne.

Czy zatem zakończyłam poszukiwania sandała idealnego? na razie tak, mam jednak nadzieję, że powstanie kiedys model będący połączeniem wymienionych powyżej – miałby podeszwę Keen-a a paski Tevy.

**Aktualizacja lipiec 2018

Tekst aktualizuję po dwóch latach użytkowania sandałów Teva Fi 4. Szacuję, ze w ciągu tego czasu miałam je na nogach minimum przez 400 dni. Przejechałam w nich trasę Ateny – Polska w 2016 r. (3 miesiące) i niemal cały Jedwabny Szlak od Chin do teraz czyli Armenia czyli 11 miesięcy, gdyż w większości miałam pogodę na sandały a nie buty kryte. To bardzo dużo.

Jak się ma moje obuwie? Generalnie bardzo dobrze. Podeszwa ułożyła się do stopy, paski nie wyrwały. Rzepy trzymają. Buty nie złapały przykrego zapachu.

Jednakże, zwłaszcza w jednym bucie podeszwa na śródstopiu przetarła się i zaczęła pękać. Wygląda to tak:

Buty szczególnie dostały w kość na kamiennym ostrym podłożu w Omanie i Iranie. Tam zresztą tez bardzo szybko zużyła się i dokonała żywota moja opona rowerowa skądinąd bardzo dobrej jakości, więc pewnie w innym terenie pożyłyby dużo dłużej.

Ponieważ miałam obawy, iż przez owo pęknięcie sandały nie dotrwają do końca rozpoczynającego się dopiero sezonu letniego postanowiłam rozejrzeć się za innymi. I tu ponownie przyszedł mi z pomocą dystrybutor firmy Teva dając do testu i użytkowania nowy model tj. Teva W’S Terra-Float 2 Universal. Nowość.

Trochę trudno jest zamawiać buty nie mogąc ich przymierzyć, ale na szczęście zakładając na nogi nowy, podobny jednakże nieco inny model odetchnęłam z ulga – buty pasują!

Czym różnią się te dwa modele? W zasadzie głównie podeszwą. Tak jak wspomniałam model Teva Terra Fi 4 ma grubą, bieżnikowaną, stabilną, ale też dość ciężką podeszwę z wkładką antishock, w modelu Teva Float 2 Universal jest ona dość płaska, lekko bieżnikowana jednakże znacząco lżejsza i na szczęście sztywna, co ma ogromne znaczenie przy jeździe rowerem, gdyż nacisk na pedał rozkłada się dość równomiernie.

Nowe sandały mają w zasadzie jednakowy, prosty i sprawdzony układ pasków z tym, że Teva Float 2 Universal za piętą nie są regulowane. W zasadzie zaczęło mi to trochę przeszkadzać, gdy skręciłam stopę i musiałam obandażowaną wciskać w sandał – w przeciwnym razie nie widzę różnicy. Klamerki łączące paski są podściełane, co tez jest istotne, gdyż nie wpijają się w nogę. No i model Float 2 jest duuużo lżejszy.

Aktualizacja rok 2020 – sandały użytkowałam intensywnie i nie złapały przykrego zapachu. Maja się dobrze, nie rozleciały się. Nie miałam też okresu przejściowego, kiedy to sandał dostosowuje się do stopy i często ją obciera– włożyłam je na stopy i od razu było wygodnie.

Który zatem sandał rekomendowałabym do turystyki rowerowej?

Trudno powiedzieć, marki wprowadzają nowe modele i jest w czym wybierać – na pewno jednak coś z dobrych marek Keen, Teva, Source. W roku 2020 chętnie spróbowałabym nowych modeli Keen, mają teraz nowe modele np. Terradora. Z Tevy jednak nowy model Teva Terra Fi5, są stabilniejsze i lepsze w teren, Float 2 jest niezłe, ale bardziej miejskie. No i kto lubi SPDy, Shimano robi teraz fajne sandały. Chcesz więcej opinii? oto dyskusja na podrózerowerowe.info.)

Co kto lubi, ważne, by czuć się jak najbardziej komfortowo. A jakie są wasze doświadczenia?

Na pewno warto zainwestować w dobry but a nie taki, który nas zawiedzie gdzieś w trasie. Udanego lata, udanych wypraw i oby pogoda sprzyjała sandałom!