Przewodniki rozpływają się nad pięknem krajobrazu centralnego Hokkaido, w szczególności zaś nad regionem miast Furano i Biei. Wzgórza otaczające te miejscowości należą do szczególnie malowniczych i są widokiem dość nietypowym w Japonii, dlatego należy tu przyjechać i zrobić zdjęcia.
Postanowiłam przez jeden dzień zabawić się w japońska turystkę i podążać opisywanym na ulotkach szlakiem. Pani w informacji turystycznej ułatwiła mi sprawę dokładnie mazakiem nakreślając gdzie i w którą stronę należy skręcić, aby uzyskać najlepszy widok.
Widok na: … samotne drzewo.. dwa samotne drzewa.. trzy drzewa, które wyglądają jak rodzina.. szereg drzew które wystąpiły w reklamie papierosów Mild Tobacco.. drzewo, które przypomina choinkę…
O marketingu turystycznym w Japonii już kilkakrotnie pisałam, ale to już mnie przerosło. czy ktoś u nas by wpadł na to, żeby opisać na mapie dojazd do drzew, zakładając, ze nie jest to dąb Bartek?!
Dałam sobie spokój z szukaniem drzew, choć nie było to trudne bo są wszędzie w terenie strzałki. Jazda po wzgórza była naprawdę przyjemna i to wystarczy. A że widoki jak w Beskidach połączonych z widokiem na Tatry to już inna sprawa.
Jednakże, aby być już turystką pełną gębą wybrałam się do zoo w miejscowości Asahikawa, które to uchodzi za jedno z najlepszych w Japonii. Nie znam się na tego typu atrakcjach i w sumie nie lubię zwierząt w klatkach… no, ale to nie było takie złe.
Zakończywszy zwiedzanie znalazłam sobie miejsce na nocleg na nadrzecznych bulwarach zastanawiając się co się dzieje w środku tygodnia w dużym parku po przeciwnej stronie rzeki. Było tam mnóstwo straganów i jak można się domyśleć jeszcze więcej ludzi. Dziś dowiedziałam się, że w ten sposób czczono jakieś smutne wydarzenie z okresu drugiej wojny światowej, jakąś bitwę, która miała miejsce w okolicach Asahikawy. Można i tak.
No a ja wyruszam na podbój ostatniego odcinka, jaki dzieli mnie od pólnocnego przylądka Japonii i pomachania Rosji – tym razem z drugiej strony.
