Anioły

Czasem jest tak, że wiemy, iż naszym życiem kieruje jakaś inna, niezrozumiała siła.
Gdy zbliża się wieczór i nie mam pojęcia, gdzie będę spać, miejscówek jakoś nie widać na horyzoncie a ja już zmęczona rozglądam się i rozglądam wokół wciąż z nadzieją, ale i niepewnością – czasem posyłam w niebiosa prośbę o „pozytywne załatwienie mojej sprawy”. Nigdy jeszcze się nie zawiodłam, ale czasem moja wdzięczność jest bezgraniczna.
Po opuszczeniu Luang Prabang wiedziałam, bo „chcę i muszę”, że czeka mnie nocleg „pod chmurką”. Wieczorem dość długo już wypatrywałam miejsca, kiedy to zobaczyłam małą, wioskową szkołę z przyjemnym, płaskim podwórzem i postanowiłam po raz pierwszy spróbować noclegowego szczęścia tam właśnie. Siedząca niedaleko kobieta okazała się być nauczycielką i posiadała klucze do owego przybytku – był ładny wieczór i chciałam jedynie rozbić namiot, a nie spać w środku, jednak poprosiłam, by zostawiła klasę otwartą „tak, na wszelki słuczaj”.
Po kilku godzinach nadciągnęła burza. Zanim się rozszalała na dobre szybko podjęłam decyzję o przeniesieniu namiotu i całości dobytku do szkolnej klasy. Przez uchyloną szparę okiennic patrzyłam na to, co się działo na zewnątrz.. wiatr kładł drzewa, zrywał dachówki, deszcz zacinał w pozycji poziomej, waliło, grzmiało, błyskało się. Przypomniałam sobie moje poprzednie dzikie noclegownie, kiedy to w pobliżu nie było nawet grama dachu nad głową. Namiot ze mną w środku nie miałby szans się utrzymać i ze mną – lub beze mnie jeśli udałoby mi się trzymać jakiegoś drzewa – jestem przekonana, że wszystko by odfrunęło.
W ubiegłym roku gdzieś w okolicach Białegostoku, jechałam z Elą szeroką, zupełnie pustą, nowopowstałą drogą wzdłuż tamtejszej autostrady. Po lewej stronie wiła się wg. mnie zupełnie w tym miejscu zbędna ścieżka rowerowa.. Po jakimś czasie stwierdziłam, że dobrze, choć nic ulicą nie jedzie i nikomu nie przeszkadzamy, to może jak jest ścieżka to wypada nią jechać i nie oglądając się za siebie (choć zazwyczaj zawsze to robię) zaczęłam przecinać ulicę zjeżdżając na lewo. I wtedy to coś sprawiło, że skierowałam się ponownie w prawą stronę – gdy tylko to zrobiłam obok mnie świsnął jadący z dużą prędkością samochód , który nadjechał bezgłośnie z tyłu. Ela, która jechała za mną i widziała wszystko jak na dłoni stwierdziła potem, że zamarła i już widziała mój koniec.
I jakkolwiek by to ckliwie, pompatycznie czy żałośnie nie zabrzmiało, wierzę, że lecą ze mną anioły. Wiem, że są ze mną i czuwają.